Σκέψεις μιας foodie σε καραντίνα

Ο περιορισμός στο σπίτι συνοδεύεται αναπόφευκτα από σκέψεις και αναμνήσεις. Αυτές είναι μερικές από τις δικές μου.

Σκηνή πρώτη

Έχεις ντυθεί και μακιγιαριστεί και περνάς με αυτοπεποίθηση το κατώφλι του νέου hot spot της πόλης. Δυσκολεύτηκες κάπως μέχρι να βρεις τραπέζι, αλλά έτσι γίνεται με κάθε νέα άφιξη, τρέχουν όλοι να προλάβουν να πάνε πρώτοι! «Έχετε κράτηση;» σε ρωτούν, μα εσύ έχεις ήδη εντοπίσει τους φίλους σου που σου γνέφουν από το τραπέζι στο βάθος. Ανταμώνεστε κι ακολουθούν χαιρετούρες με σταυρωτά φιλιά. «Πώς σας φαίνεται;», ρωτάς κι η ματιά περιπλανιέται στο χώρο. Παρατηρείς κι απορροφάς διακόσμηση, φωτισμό, ήχους και θαμώνες.

Σκηνή δεύτερη

Σκανάρεις το μενού. Ορεκτικά, κυρίως, επιδόρπια, ποτά. Μίνι συνεδρία, ανταλλαγή απόψεων και τελικά παραγγελία. «Για πείτε, τι νέα»; Έπειτα γέλια, πειράγματα και μια δόση γκρίνιας γιατί αυτές οι μέρες είναι δύσκολες στο γραφείο και σε έχουν πρήξει, αλλά τελοσπάντων, τώρα είσαι εδώ και δεν θέλεις να μιλάς για αυτά.

Σκηνή τρίτη

Σερβίρισμα πιάτων, βλέπεις το στήσιμο και σκέφτεσαι ότι είναι σαν ένα μικρό έργο τέχνης και μετά η πρώτη μπουκιά, που αν την αγαπήσεις, είναι σαν το πρώτο φιλί μιας δροσερής βραδιάς του Μάη. «Πώς σας φάνηκε;». Άλλη μια μίνι συνεδρία, κι άλλη μπουκιά, κι άλλο πιάτο, λίγο ποτό, περισσότερο ποτό, τελευταία μπουκιά.

Σκηνή τέταρτη

Άδεια πιάτα, γεμάτο στομάχι, ή μάλλον όχι απλά γεμάτο, έχεις σκάσει, γιατί εκείνο το έξτρα γλυκό ήταν υπερβολή, αλλά ας πάει στα κομμάτια, ήταν σκέτη κόλαση και δεν έχεις να δώσεις λογαριασμό σε κανένα. «Ήταν όλα εντάξει με το γεύμα σας»; «Ναι», απαντάς και συνεχίζουν τα γέλια, μα μετά κοιτάς το ρολόι, η ώρα πέρασε και πρέπει να πας, γιατί η μέρα αύριο είναι δύσκολη και δεν θέλεις πάλι να νυστάζεις στο γραφείο.

Σκηνή τελευταία

Ευχαριστείς και σε ευχαριστούν, «ελπίζουμε να σας ξαναδούμε σύντομα», βγαίνεις απ’ το εστιατόριο και περπατάς προς το παρκινγκ. «Καληνύχτα, θα σου τηλεφωνήσω αύριο για αυτό που λέγαμε», σταυρωτά φιλιά. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο, βάζεις μπρος και κάνεις τις τελευταίες σκέψεις πριν φτάσεις σπίτι. Ωραίο ήτανε το φαγητό, αλλά και να μην ήτανε δεν έχει σημασία, σημασία έχει που το ζήσαμε.

Και την επόμενη μέρα σου λένε μείνε σπίτι γιατί ένα μικρός, τόσο δα κορωνοϊός έχει χαλάσει τον κόσμο και πρέπει να βάλεις σε όλα φρένο και να κρατάς δυο μέτρα απόσταση, να πλένεις χέρια και να μετράς μέχρι το είκοσι, να απολυμαίνεις το τραπέζι, το πάτωμα, τα παπούτσια, να σαπουνίζεις φρούτα και τις τσάντες του σουπερμάρκετ, τα χέρια του τρίχρονου, τα παιχνίδια του τρίχρονου, να γίνεις εσύ η δασκάλα κι ο κόσμος όλος, να μαγειρεύεις και να πλένεις πιάτα κι όλα αυτά μέχρι να νυχτώσει και μόλις ξημερώσει ν’ αρχίσεις πάλι απ’ την αρχή.

Και κάθεσαι κι αναρωτιέσαι πως θα γίνει πάλι να βρεθείς στο νέο hot spot της πόλης αφού σου λένε δυο μέτρα απόσταση, απ’ τους γνωστούς, τους άγνωστους, τους φίλους και τη μάνα σου την ίδια. Κι ύστερα βρίσκεις τη δύναμη να είσαι αισιόδοξη, γιατί πάντα στο τέλος την βρίσκεις, λες και δεν έχεις άλλη επιλογή για να προχωράς μπροστά. Και πια είσαι σίγουρη ότι θα βρεθεί ο τρόπος να τον ξεφορτωθούμε τον παλιομ*λάκα που μας έκανε άνω-κάτω τη ζωή, δεν μπορεί τόσοι άνθρωποι μαζί ενωμένοι, θα βγούμε νικητές. Και θα ζήσουμε πάλι ολόκληρη τη «χορογραφία», απ΄ την πρώτη σκηνή μέχρι την τελευταία και θα γευτούμε, θα γελάσουμε, θα γκρινιάξουμε και θα φιληθούμε σταυρωτά και δεν θα ‘ναι πια μόνο ανάμνηση.

Αλήθεια σας λέω. #ΘαΤαΚαταφέρουμε.